Sərf-nəhv sözü ərəb dilindən ( صرف و نحو ) gəlmişdir. Klassik ərəb qrammatikasında "sərf" ( صرف ) fellərin şəxs, zaman, cəm və tək kimi qrammatik kateqoriyalar üzrə dəyişmələrini, "nəhv" ( نحو ) isə isimlərin, sifətlərin və zamirlərin hallanmasını, yəni əlavələr, tərkiblər və cümlədəki yerləşmələrinə görə dəyişikliklərini öyrənən bölmələri ifadə edir.
Müasir dilçilikdə "sərf-nəhv" termini daha geniş mənada, qrammatikanın morfologiya və sintaksis bölmələrini əhatə edən bir anlayış kimi işlənir. Yəni, sözlərin daxili quruluşunu (morfologiya) və sözlərin bir-biri ilə necə əlaqəli olduğunu (sintaksis), cümlənin quruluşunu və onun üzvlərinin bir-biri ilə münasibətini öyrənən qrammatikanın bölmələrini birlikdə göstərir.
Beləliklə, "sərf-nəhv" sadəcə köhnə bir ad deyil, qrammatikanın əsas iki bölməsini - söz formalarının əmələ gəlməsini və cümlə quruluşunu – əhatə edən bir termindir. Misal olaraq, bir cümlənin düzgün yazılması və anlaşılması üçün həm sözlərin düzgün əyilməsi (sərf), həm də sözlərin cümlədə düzgün yerləşdirilməsi (nəhv) vacibdir. "Evə gedirəm" cümləsində "gedirəm" felinin şəxs və zaman əyilməsi (sərf), "evə" isminin hal əyilməsi (nəhv) və bu iki elementin bir-biri ilə münasibəti (sintaksis) sərf-nəhv qaydalarına uyğun olaraq həyata keçirilir.
Qısaca desək, "sərf-nəhv" termini qrammatikanın əsasını təşkil edən morfologiya və sintaksisi birləşdirən və dil sisteminin strukturunu anlamaq üçün zəruri olan bir anlayışdır.