Sifraq (ər. səfra) termini, əsasən, öd kisəsində əmələ gələn və yaşılımtıl-sarı rəngə malik olan öd mayesini bildirir. Bu maye, yağların həzm olunmasında mühüm rol oynayan bir fermentdir. Lüğətlərdəki “qusma, öyümə” mənaları isə sifrağın artıq miqdarının orqanizmə mənfi təsirlərindən, xüsusilə də mədə-bağırsaq sisteminə təsirindən qaynaqlanır. Sifraq ifadəsi, bəzən, həzmsizlik və ya digər mədə-bağırsaq problemlərinin nəticəsində baş verən öd qusması mənasında da işlədilir.
Sifrağın artıq miqdarı və ya onun həzm sistemindən düzgün axıdmaması, baş ağrısı, başgicəllənməsi, göz qaralması, dərinin saralması (sarılıq) kimi əlamətlərə səbəb ola bilər. Bunlar, qeyd edildiyi kimi, günvurmanın (qədim tibb terminologiyasında bir sıra xəstəlikləri əhatə edən bir anlayış) əlamətləri kimi qəbul edilirdi. Müasir tibbdə isə bu əlamətlərin bir çox xəstəliyin göstəricisi ola biləcəyi nəzərə alınır.
Sifraq sözünün, ərəb mənşəli "səfra" sözündən götürülməsi onun tarixi köklərini və tibb terminologiyasındakı əhəmiyyətini göstərir. Qədim və orta əsr tibb ədəbiyyatında geniş istifadə edilən bu termin, müasir tibbdə daha dəqiq terminlərlə (məsələn, öd turşuları, hiperbilirubinemiya və s.) əvəz olunsa da, hələ də məişət dilində və bəzi mənbələrdə rast gəlinir. Cümlədə işlənmə nümunələri: "Xəstənin qusmasında yaşılımtıl-sarı sifraq müşahidə olunurdu." və ya "Həzmsizlikdən əziyyət çəkən şəxsin sifrağı artmışdı."