Simfonizm [yun. symphonia - birlikdə səslənmə] termini musiqi nəzəriyyəsi və tənqidində geniş yayılmış bir anlayış olub, simfoniya janrının xüsusiyyətlərini, üslubunu və estetik prinsiplərini ifadə edir. Sadəcə "simfoniya sənətkarlığı" və ya "simfoniya üslubu" kimi dar mənada deyil, daha geniş bir məna kəsb edir. Simfonizm, bir çox musiqi janrlarında (konsert, sonata, poema və s.) özünü göstərə bilən, musiqi əsərinin strukturunu, melodik xətlərin inkişafını, harmonik dilini, orkestrlaşdırmanı və ümumilikdə ifadə vasitələrini əhatə edən kompleks bir anlayışdır.
Simfonik üslubun əsas xüsusiyyətləri arasında böyük miqyaslı formalar, çoxsəsli toxuma, müxtəlif musiqi mövzularının inkişafı və transformasiyası, dramatik gərginliyin yaradılması və həll edilməsi, həmçinin emosional ifadənin zənginliyi göstərilə bilər. Simfonizm, müxtəlif dövrlərdə və müxtəlif bəstəkarların əsərlərində fərqli üslublarda özünü göstərsə də, ümumi bir məqamı bölüşür: mürəkkəb musiqi toxuması, geniş ifadə imkanları və mükəmməl kompozisiya texnikası.
Misal olaraq, “Yeddi gözəl” baletinin musiqisinin simfonizm əzəmətinə malik olması, əsərin geniş miqyaslı strukturunu, orkestrin zəngin imkanlarından istifadəni, emosional zənginliyi və dramatik inkişaf xəttini ifadə edir. Bu əsər sadəcə simfoniya deyil, amma simfonik üslubun elementlərini özündə ehtiva edir və bu səbəbdən onun musiqisi simfonizm adlanır.
Qeyd etmək lazımdır ki, "simfonizm" termini bəzi hallarda müəyyən bir bəstəkarın üslubuna, məsələn, "Haydn simfonizmi" və ya "Beethoven simfonizmi" kimi aid edilə bilər. Bu halda, söz, həmin bəstəkarın simfoniyalarında özünü göstərən spesifik musiqi xüsusiyyətlərini ifadə edir.