Sivriuclu sifəti, əşyanın ucunun sivri, iti və ya nazik olmasını bildirir. Lüğətlərdəki "itiuclu", "şişuclu" sinonimləri bu mənanı daha da dəqiqləşdirir. "Sivri" sözünün özü də "ucu iti, nazik və kəskin olan" mənasını verir. Beləliklə, "sivriuclu" sözü, əşyanın ucunun həm iti, həm də nazik olduğunu vurğulayır; sadəcə iti olmasını deyil, həmçinin o iti ucunun formaca da sivri, konusvari olduğunu göstərir.
Sözün etimologiyasına nəzər salsaq, "sivri" sözünün kökü türk dillərindəki "siv" və ya "sivri-" kökünə dayanır. Bu kök "iti, kəskin" mənasını ifadə edir. "-uclu" isə "-li" şəkilçisinin bir variantı olub, "malik olan, sahib olan" mənasını bildirir. Beləliklə, "sivriuclu" sözü leksik əmələgəlmə baxımından kompozit (mürəkkəb) sifətdir.
Misal olaraq verilən "Sivriuclu nizə" ifadəsi, nizənin ucunun həm iti, həm də sivri olduğunu vurğulayır. Nizənin effektiv şəkildə düşməni dəlməsi üçün bu xüsusiyyətin vacibliyini göstərir. Həmçinin, mətnə daxil edilən nümunədəki "bürmələyib büzməli tumanının içinə" ifadəsində isə "sivriuclu" sözü istifadə olunmasa da, bu ifadədəki "büzməli" sözü "sivriuclu" sözü ilə bəzi səmantik əlaqəyə malikdir. Çünki "büzməli" də dəqiq bir nöqtəyə yönəlməni, kəskinliyi ifadə edə bilər. Bu cür semantik bağlılıq, dilin ifadə imkanlarının genişliyini və sözlərin kontekstdən asılı olaraq fərqli mənalarda işlənə bilməsini göstərir.
Ümumiyyətlə, "sivriuclu" sözü əşyanın ucunun formasını və xüsusiyyətini dəqiq və təsviri şəkildə ifadə edən bir sifətdir. O, ədəbiyyatda, elmi yazılarda və gündəlik danışıq dilində müxtəlif kontekstlərdə işlənə bilər.