Soncuq (is.): Bu söz əsasən şifahi nitqdə işlənən, təpik və ya şıllaq mənalarını ifadə edən bir termindir. Fiziki təsirin gücünü, qəfləni və qəsdən edilməsini vurğulayır. Məsələn, "öküz soncuq atır" cümləsində heyvanın güclü və gözlənilməz təpikini ifadə edir. Bu mənada "soncuq" sözü, sadəcə "təpik" sözündən daha obrazlı və daha qüvvətli bir ifadədir, təpik atma hərəkətinin kəskinliyini, təsirini daha aydın göstərir. "Soncuq" sözü, insanlar üçün də istifadə edilə bilsə də, bu halda, adətən qəzəb, əsəbilik və ya nifrət hissi ilə edilən qəfil və güclü bir təpikdən danışılır.
Lüğətlərdə qeyd edilən ikinci mənası isə daha məcazi bir işlənmədir. "Soncuq atmaq" ifadəsi, bir insanın əmrə, tövsiyəyə, xahişə qulaq asmadığını, tərslik etdiyini, dəydiyi yeri tapmadığını ifadə edir. Bu mənada "soncuq" sözü, bir növ etirazın, başçıya, böyüyə, qərar verənə qarşı üsyankar bir hərəkətin, qəbul olunmayan bir davranışın simvoludur. Bu məna, birinci mənadan məcazi yolla törəmədir və fiziki təpik atma hərəkətinin qarşı çıxma, itaətsizlik kimi davranışlarla eyniləşdirilməsinə əsaslanır. Məsələn, "uşaq valideynlərinə soncuq atır" cümləsində uşağın söz-söhbətə qulaq asmaması, onlara qarşı müqavimət göstərməsi nəzərdə tutulur.
Ümumiyyətlə, "soncuq" sözü güc, qəflənlik, qəsdən edilmə və itaətsizlik kimi mənaları ehtiva edən çoxşaxəli bir sözdür. Onun mənası cümlənin kontekstindən asılı olaraq dəyişir. Sözün etimologiyası haqqında dəqiq məlumat yoxdur, lakin türk dillərindəki oxşar köklərlə əlaqələndirilə bilər. Tədqiqatlar göstərir ki, bu söz əsasən şifahi nitqdə işlənərək, yazılı nitqdə daha az istifadə edilir.