Şəfa (ər. شفاء - şifā’) sözü ərəb mənşəlidir və əsas mənası "xəstəlikdən qurtarma, sağalma, yaxşılaşma"dır. Lüğətlərdə sadəcə "sağalma" kimi izah olunsa da, mənası daha geniş və çoxqırılıdır. "Şəfa" yalnız fiziki xəstəliklərin aradan qaldırılması demək deyil, həm də ruhi, əxlaqi, mənəvi narahatlıqların, kədərlərin, dərdlərin aradan qalxmasını, rahatlığın, sükunətin əldə edilməsini ifadə edə bilər.
Məsələn, "xəstəliyin şəfası tapıldı" ifadəsi fiziki sağlamlıqla bağlıdır. Ancaq "dərdinə şəfa tapdı" ifadəsi ruhi və ya mənəvi rahatlıq, problemlərin həlli mənasını verir. Beləliklə, "şəfa" sözü müxtəlif kontekstlərdə fərqli, lakin bir-birini tamamlayan mənalar kəsb edir. Bu, sözün mənasının genişliyini və zənginliyini göstərir.
Misal olaraq göstərilən "Min bir dərdə şəfa bağlar! Qoynu dolu səfa bağlar!" beytində "şəfa" sözü ruhi rahatlıq, sükunət, mənzərənin gözəlliyinin insan ruhunun dincəlməsinə müsbət təsirini bildirir. Burada "şəfa" sözü konkret bir xəstəliyin müalicəsini deyil, ruhsal və mənəvi sağalmanı ifadə edir. Bu isə sözün kontekstə görə məna çalarlarının dəyişməsini və bunun da poetik ifadədə necə istifadə olunduğunu nümayiş etdirir.
Ümumiyyətlə, "şəfa" sözü həm konkret, həm də məcazi mənalarda işlənə bilər. Konkret mənada xəstəliyin aradan qalxması, sağalma deməkdir, məcazi mənada isə ruhi rahatlıq, dərdlərin, kədərlərin aradan qalxması, problemlərin həlli mənasını daşıyır. Sözün istifadə sahəsi genişdir və həm elmi, həm də bədii ədəbiyyatda geniş istifadə olunur.