Təvazökarlıq (ər. تواضع - təvazu’) insanın özünün əhəmiyyətini, qabiliyyətlərini, nailiyyətlərini və ya mövqeyini həddindən artıq şişirtməməsi, özünü başqalarından üstün tutmaması, əksinə, həlimlik, sadəlik və səmimiyyətlə davranması xüsusiyyətidir. Bu, həm daxili bir hal, həm də xarici davranış tərzini əhatə edir. Daxili təvazökarlıq özünə düzgün qiymət vermək, öz qabiliyyətlərinin həddini bilmək, nailiyyətlərini obyektiv dəyərləndirmək bacarığını ifadə edir. Xarici təvazökarlıq isə bu daxili halın davranışlarda özünü göstərməsidir: təkəbbürlükdən, lovğalıqdan, özünü öyündürməkdən və başqalarını aşağılamaqdan uzaq olmaq deməkdir.
Təvazökarlıq sadəlik və səmimiyyətlə sıx bağlıdır. Təvazökar adam sadə həyat tərzi sürür, həddindən artıq lüks və şöhrətdən uzaq durur. O, həmçinin səmimiyyətlə öz fikirlərini, hisslərini və düşüncələrini ifadə edir, yalançı təvazökarlıqdan uzaqdır. Təvazökarlıq, eyni zamanda, özünə inamın və özünü dəyərləndirmənin sağlam formasıdır; özünü aşağılamaq deyil, real və obyektiv özünü dərk etmək deməkdir. Təvazökar insan öz nailiyyətlərinə görə öyünmür, lakin özündə olan istedadları və qabiliyyətləri inkar etmir.
Təvazökarlığın əksi təkəbbürlük, lovğalıq, özünübəyənmə, qürur və lovğalanmadır. Təvazökarlıq cəmiyyətdə sağlam münasibətlərin qurulmasına, insanların bir-birinə hörmətlə yanaşmasına və qarşılıqlı anlaşmaya kömək edir. Müxtəlif cümlələrdə istifadəsi nümunələri:
“O, öz nailiyyətlərinə görə təvazökarlıqla yanaşırdı.” - Bu cümlədə təvazökarlıq, uğurları qabartmamaq, öyünməmək kimi göstərilir.
“Təvazökarlığı ilə hamını heyran edirdi.” - Burada təvazökarlıq, başqaları tərəfindən yüksək qiymətləndirilən müsbət bir xüsusiyyət kimi təqdim olunur.
“Onun təvazökarlığı, həqiqi ağıllı insanlarda olur.” - Bu misalda təvazökarlıq ağıl və hikmətlə əlaqələndirilir.
“Təvazökarlıq, böyüklüyün əlamətidir.” - Bu məsəl deyim, təvazökarlığı yüksək əxlaqi keyfiyyət olaraq təqdim edir.