Vahəsrəta sözü ərəb mənşəlidir və klassik Azərbaycan ədəbi dilində istifadə olunmuşdur. Lüğətlərdə sadəcə "nida, həsrət, təəssüf bildirir" kimi qısa bir izah verilsə də, mənasını daha geniş və dəqiq şəkildə izah etmək mümkündür. "Vahəsrəta" dərin bir kədər, qəm-qüssə, ümidsizlik və ya itirilmiş bir şeyə, və ya bir kəsə duyulan dərin həsrətin ifadəsidir. Bu, sadəcə həsrət deyil, həsrətin nida şəklində ifadə olunmasıdır; sanki həsrətin səsini, fəryadını eşidirik.
Sözün tərkibi "vah" (ah, vay) və "həsrət" sözlərindən əmələ gəlib. "Vah" ifadə edici bir hissəcik olub, kədər, qəm, əzabı vurğulayır. "Həsrət" isə bir şeyə, və ya bir kəsə çox arzulamaq, onu itirməkdən duyulan kədər deməkdir. Beləliklə, "vahəsrəta" "ah, nə həsrət!", "vay, nə həsrət!" kimi tərcümə oluna bilər. Bu, həsrətin şiddətini, dərinliyini ifadə edən bir ifadədir.
Misal olaraq verilən beyt də bunu təsdiq edir: "Vahəsrəta ki, bir sənəmi-bivəfa üçün; Rüsva olub cahanara əfsanəyəm yenə". Bu beytdə şair özünü bivəfa bir sevgilinin həsrətinə qərq olmuş və dünyaya rüsva olmuş biri kimi təsvir edir. "Vahəsrəta" burada dərin bir ümidsizlik, kədər və özünü qınama hisslərini ifadə edir. Söz, həm də şairin özünü təqsirkar hiss etdiyini, sevgilisi üçün öz adının ləkələndiyini göstərir.
Qısacası, "vahəsrəta" klassik Azərbaycan ədəbi dilinin ifadəli sözlərindən biri olub, dərin həsrət, ümidsizlik və kədəri ifadə etmək üçün istifadə olunur. Onun tərkibi və istifadə edildiyi kontekst mənasını daha aydın şəkildə ortaya qoyur. Müasir dilin səlisliyi ilə əvəzlənməsinə baxmayaraq, ədəbiyyat tariximizdə öz izini qoymuş bir sözdür.