Vəcd (ər. وَجْد - vecd) sözü ərəb mənşəlidir və qədim ərəb dilində "həddən artıq sevinc, coşğu, ehtiras, məstlik" mənalarında işlənmişdir. Müasir Azərbaycan dilində isə daha geniş mənada, həddən artıq sevinc, şadlıq, ruh yüksəkliyi, həvəs və coşqunu ifadə edir. Bu hisslər o qədər güclüdür ki, insanı özündən çıxarır, hərəkətlərini və düşüncələrini idarə etmə qabiliyyətini zəiflədir və ya tamamilə aradan qaldırır.
Vəcd hissi sadəcə olaraq sevincdən daha güclü və dərin bir emosional vəziyyəti təsvir edir. Sevinc müəyyən bir hadisəyə bağlı ola bilər, halbuki vəcd daha çox daxili bir vəziyyətdir, ruhun yüksəlişi və dərin bir duyğusal təcrübədir. Məsələn, sevgi, ibadət, yaradıcılıq, estetik zövq kimi hallarda insan vəcdə düşə bilər. Bu zaman insan özünü ətraf aləmdən uzaqlaşdırır, sanki başqa bir dünyaya səyahət edir. Hətta fiziki hərəkətlər də vəcd halına uyğun olaraq dəyişə bilər; rəqs, qışqırıq, hərəkətsizlik və ya digər ifadə formaları vəcdın ifadə vasitəsinə çevrilə bilər.
Vəcdin ifadəsində istifadə olunan "durub oynamaq istəyirdim" nümunəsi də bu hissin intensivliyini göstərir. Bu cümlədə "vəcd" sözü həddən artıq sevinc və coşğunun insanı nəzarətsiz hərəkətlərə sövq etdiyini vurğulayır. Digər nümunələrə baxaq:
"Şeiri oxuyanda vəcdə gəldim." (Estetik zövqdən yaranan vəcd)
"İbadət zamanı vəcd halına düşmüşdü." (Dini bir təcrübədən yaranan vəcd)
"Uğur qazandıqdan sonra vəcd içində idi." (Nailiyyətdən doğan vəcd)
Göründüyü kimi, "vəcd" sözü müxtəlif kontekstlərdə fərqli, lakin həmişə güclü emosional vəziyyətləri təsvir etmək üçün istifadə olunur. Onun əsas xüsusiyyəti, həddən artıq intensivliyi və insanı tamamilə özünə qaptırmasıdır.