Vəcdli sifəti, əsasən, daxili bir həyəcan və coşqunluq vəziyyətini, ruhun yüksəlişini ifadə edir. Lüğətlərdə sadəcə "vəcdə gəlmiş, cuşa gəlmiş, ruhlanmış, şad, sevincli" kimi təriflənsə də, mənası daha çox təbəqəli və nüanslıdır. Sadə sevincdən fərqli olaraq, vəcdli vəziyyət daha dərin, hətta mistik bir təcrübəni əks etdirə bilər. Bu, həm dini təcrübələrdə, həm də sənətə, təbiətə, sevgiyə bağlılıqdan qaynaqlanan güclü hisslərdə özünü göstərə bilər.
Etimalogiyasına nəzər salsaq, "vəcd" sözünün ərəb mənşəli olduğunu görürük. "Vəcd" sözü, özündən çıxma, həddən artıq coşqunluq, ruhun ilahi bir qüvvənin təsiri altında olması, dərin duyğu və düşüncəyə dalmaq mənalarını verir. Beləliklə, "vəcdli" sifəti bu vəcd halında olanı, bu vəziyyəti yaşayanı təsvir edir. Sadəcə şadlıq və ya sevinc deyil, daha çox içdən, ruhdan qaynaqlanan bir vəziyyəti ifadə edir.
Cümlələr içərisində istifadəsinə baxaq: "Vəcdli səsləri ilə ilahi əsərləri oxuyurdu." bu cümlədə vəcdli, dini bir duyğu ilə dolu oxuma əməlini bildirir. "Təbiətin gözəlliyinə baxaraq vəcdli hiss edirdi." bu cümlə isə təbiətə duyulan ehtiram və heyranlıqdan qaynaqlanan daxili coşqunu vurğulayır. "Vəcdli rəqqasə səhnəni fəth etdi." bu cümlədə isə sənətə bağlılıqdan yaranan ruhi həyəcan və enerji əks olunur. Göründüyü kimi, "vəcdli" sözünün işlənməsi kontekstdən asılı olaraq dəyişir, lakin həmişə dərin və içdən qaynaqlanan bir duyğu vəziyyətini ifadə edir.
Yekun olaraq, "vəcdli" sözünün mənası, sadəcə şadlıq və ya sevinc ilə kifayətlənmir. O, daha dərin, daha intensiv, hətta mistik bir təcrübəni əks etdirən bir vəziyyəti ifadə edir və bu vəziyyətə səbəb olan amil fərqli olsa da, həmişə ruhun güclü bir təsir altında olması ilə əlaqələndirilir. Bu səbəbdən, sözün mənasını daha dəqiq və geniş şəkildə izah etmək üçün "dərin duyğuya dalmış, ruhen coşmuş, ilahi ilhamla dolu, mistik bir təcrübə yaşayan" kimi ifadələrdən də istifadə etmək olar.