Vıq-vıq sözü Azərbaycan dilində təkrarlanan sait və samit səslərinin birləşməsindən əmələ gəlmiş onomatopoetik bir sözdür. Onomatopoetik sözlər ətraf aləmdən gələn səsləri təqlid edir və bu səbəbdən də mənası sözün özü ilə sıx bağlıdır. Lüğətlərdə sadəcə "körpə uşağın çıxardığı səs" kimi izah edilməsi kifayət deyil, çünki bu söz daha geniş kontekstdə işlənə bilər.
Vıq-vıq sözü əsasən körpənin ağlama, narazılıq və ya həyəcan ifadə edən səsini təsvir edir. Lakin, yalnız ağlama səsini deyil, həm də məmnunluq ifadə edən, zəif, titrək səsləri də ifadə edə bilər. Məsələn, "körpənin vıq-vıq səsi ürəyimi əritdi" cümləsində "vıq-vıq" müsbət emosiyanı ifadə edir. "Uşaq aclıqdan vıq-vıq edirdi" cümləsində isə narazılıq, acıq ifadə olunur.
Sözün fonetik quruluşu – təkrarlanan "vıq" hecası – körpənin səsinin ritmik təkrarlanmasını və zəif, qırılmaq ərəfəsində olan təbiətini daha yaxşı əks etdirir. Bu səbəbdən, "vıq-vıq" sadəcə bir səs təsviri deyil, həm də körpənin emosional vəziyyətinin təsvirinə kömək edən ifadəli bir vasitədir.
Misal olaraq, gətirilən "Yazgül (bələyi yırğalayaraq): – Nə var, a qoca kişi, vıq-vıq elə, bir görüm" cümləsində "vıq-vıq elə" ifadəsi Yazgülün qoca kişini uşaq kimi acıqlanaraq, incik incik, zəif bir səslə danışmağa təşviq etməsini göstərir. Burada "vıq-vıq" yalnız səs təsviri deyil, həm də emosional vəziyyətin ifadəsində rol oynayır. Sözün mənşəyi türk dillərindəki onomatopoetik sözlərin quruluşuna uyğundur.