Mənbə sözü ərəb mənşəli olub (مصدر - maṣdar), əslində fəilin məsdər formasından törəmişdir. Bu forma fəilin özündən hərəkətin adını ifadə edir. Azərbaycan dilində isə "mənbə" iki əsas mənada işlənir:
1. Coğrafi məna: Yeraltı suların yer üzünə çıxdığı yer; qaynaq, bulaq, çeşmə. Bu mənada "mənbə" konkret bir coğrafi nöqtəni, suyun çıxdığı yeri bildirir. Misal üçün: "Kəndin ətrafında bir neçə mineral mənbə var." və ya "O, sərin suyun mənbəyindən içdi." ifadələrində olduğu kimi. "Mənbə"nin bu mənasında sinonim kimi "qaynaq", "bulaq", "çeşmə", "sərin", "kaynar" kimi sözlərdən də istifadə edilə bilər. Ancaq "mənbə" daha ümumi bir termindir və həm sərin, həm də qaynar suların çıxdığı yerləri ifadə edə bilər.
2. Məcazi məna: Bir şeyin əsasını, başlanğıcını, mənşəyini, yaranma səbəbini və ya mənbəyini təşkil edən şey. Bu mənada "mənbə" konkret bir şey deyil, abstrakt bir anlayışı ifadə edir. Misal üçün: "Bu əsərin mənbəyi xalq əfsanələridir." və ya "Informasiyanın etibarlı mənbəyini yoxlamaq lazımdır." ifadələrində olduğu kimi. Bu mənada "mənbə" sinonim kimi "əsas", "başlanğıc", "kök", "mənşə", "səbəb", "informasiya mənbəyi", "sənəd" kimi sözlərlə əvəz oluna bilər. Lakin, "mənbə" xüsusilə informasiya və biliklərin mənşəyini göstərmək üçün daha çox istifadə olunur.
Qeyd etmək lazımdır ki, hər iki mənada "mənbə" sözü cümlədə müxtəlif qrammatik funksiyalar yerinə yetirə bilər: mənsubluq halında ("mənbənin suyu"), təmlik halında ("mənbə kimi"), bağısız halda ("mənbə, bulaq, çeşmə") və s. Sözün istifadəsi kontekstdən asılı olaraq dəyişir.