Elegiya (yun. ἐλεγεία - elegeia): Azərbaycan ədəbiyyatında, ümumiyyətlə, mərsiyə tərzində yazılmış, qəmli, kədərli və hüznlü bir lirik şeir növü kimi qəbul edilir. Lakin, elegiyanın mənası bu tərifə tamamilə sığışmır. Qədim Yunanıstanda yaranan və başlanğıcda müxtəlif mövzuları əhatə edən elegiya daha çox özünün musiqi müşayiəti ilə seçilirdi. Avropa ədəbiyyatına Yunanıstandan keçən elegiya zamanla öz formasını və mövzu dairəsini dəyişmişdir.
Əslində, elegiya sadəcə ölüm haqqında deyil, həmçinin itirilmiş sevgi, kədər, melankoli, nostalji, əzab-əziyyət və ümumiyyətlə, insan həyatının acılıqlarını ifadə edən bir şeir janrıdır. Ölüm haqqında olan elegiyaların geniş yayılması onun insanın həyatının ən dərin faciələrinə həsr edilməsindən qaynaqlanır. Lakin elegiyanın mövzusu hər zaman acı və kədər olmur; o, həm də şəxsi təcrübələrin, xatirələrin, düşüncələrin və duyğuların özəl bir ifadə üsuludur.
Elegiyanın əsas xüsusiyyətləri arasında liriklik, sözlərin seçilməsində dəqiqlik, obrazlı dil, emosional təsir gücü, intizama əsaslanan forma və ritm qeyd edilə bilər. Müasir ədəbiyyatda da elegiya öz aktuallığını qoruyub saxlayır və müxtəlif mövzuları əhatə edən əsərlərdə özünə yer tapır. Bu mənada, elegiya sadəcə bir şeir janrı deyil, həm də şairin daxili aləminin, dərin duyğularının və fəlsəfi düşüncələrinin ifadə vasitəsidir.
Maraqlı bir fakt kimi qeyd etmək olar ki, elegiyanın qədim yunan dilindəki adı olan "elegeia" sözünün etimologiyası hələ də mübahisələr doğurur. Bəzi alimlər onun "qəmli mahnı" mənasını verən kökdən əmələ gəldiyini, digərləri isə başqa etimoloji izah təqdim edirlər. Ancaq bunun əhəmiyyəti ondan ibarətdir ki, elegiyanın kökləri qədim dövrlərə gedib çıxır və o, ədəbiyyat tarixində özünəməxsus yer tutur.