Eniş-yoxuşlu sözü, Azərbaycan dilində əsasən "çətinliklərlə, maneələrlə dolu, həm yüksəlişlər, həm də enişlərlə müşayiət olunan" mənasında işlədilir. Bu, sadəcə bir yuxarı-aşağı hərəkəti deyil, həm də həyatın, bir işin, yolun çətinlikləri, sınaqları, uğursuzluqları və müvəffəqiyyətləri ilə müşayiət olunduğunu ifadə edən rəngarəng bir metaforadır.
Sözün tərkib hissələri olan "eniş" və "yoxuş" özlüyündə coğrafi relyef xüsusiyyətlərini – yəni aşağıya doğru əyilməni və yuxarıya doğru qalxmanı – ifadə edir. Lakin "eniş-yoxuşlu" birləşməsi bu fiziki mənanı aşaraq daha geniş, məcazi bir anlam qazanır. Həyatın, bir layihənin və ya səyahətin yolunda qarşılaşdığımız bütün çətinliklər, maneələr, sınavlar və sınaqlar "eniş-yoxuşlu" kimi ifadə olunur. Bu, həm də mübarizə, inadkarlıq və qətiyyət tələb edən bir proses olduğunu göstərir.
Bəxtiyar Vahabzadənin misalında olduğu kimi, "Eniş-yoxuşludur getdiyi yoltək; Bu yolu sinənlə açasan gərək" misrası bu mənanı gözəl şəkildə əks etdirir. Şair həyat yolunun çətinliklərlə dolu olduğunu, ancaq bu çətinliklərin sinə gərərək, inadkarlıqla aşıla biləcəyini vurğulayır. "Eniş-yoxuşlu" sözü bu misrada həm fiziki, həm də metaforik mənasını qoruyaraq həyatın real gerçəkliyini, mübarizə tələb edən yolunu ifadə edir.
Beləliklə, "eniş-yoxuşlu" sadəcə bir söz deyil, həyatın, mübarizənin, səbr və inadkarlığın simvoludur. Bu sözün istifadəsi həm də yazıçının, şairin və ya danışanın təsvir etdiyi hadisənin, vəziyyətin çətin və mürəkkəb olduğunu oxucuya, dinləyiciyə qabarıq şəkildə çatdırır.