Etiqadsızlıq, sadəcə heç bir şeyə inanmamaq və ya etiqad sahibi olmamaqdan daha çoxdur. Bu, daha dərin bir fəlsəfi və psixoloji vəziyyəti əks etdirən bir anlayışdır. Etiqadsızlıq, mövcudluğun əsas prinsiplərinə, mənəvi dəyərlərə, dini inanclara, elmi nəzəriyyələrə və hətta sosial normalara qarşı şübhə və ya qətiyyən inanmama halını ifadə edir. Bu, həyatın mahiyyəti, kainatın mənşəyi, insanın məqsədi kimi fundamental suallar qarşısında bir növ aqnostik və ya skeptik mövqe tutmaq deməkdir.
Etiqadsızlığın səbəbləri müxtəlifdir. Bəziləri üçün bu, uzun illər ərzində keçirdikləri təcrübələr, üzləşdikləri məyusluqlar və gördükləri haqsızlıqlar nəticəsində formalaşır. Digərləri isə rasionallığa və məntiqli düşüncəyə əsaslanaraq, mövcud inancların əsaslandırılmasının mümkün olmadığı qənaətinə gəlirlər. Hətta bəzi hallarda etiqadsızlıq, müəyyən inancların məcburi şəkildə qəbul edilməsinə və ya qəbul etməyə məcbur edilməsinə qarşı bir üsyan kimi də qəbul edilə bilər.
Etiqadsızlığın inamsızlıqdan fərqi, daha geniş bir miqyasda olmasındadır. İnamsızlıq, spesifik bir şəxsə, hadisəyə və ya vəziyyətə olan inamın olmamasıdır. Etiqadsızlıq isə daha fundamental və ümumiləşdirilmiş bir haldır. O, əsasən, ətraf aləmə və özünə dair əsaslı bir şübhəni, inancların əsasının zəifliyini və ya hətta inancların tamamilə əsassız olduğunu ifadə edir. Bu, həm də həyatın mənasını axtarışını, özünü dərk etməni və fərdin özünəməxsus bir dünyagörüşü qurmasını tələb edir.
Maraqlı bir məqam odur ki, etiqadsızlıq mütləq mənfi bir hal kimi qəbul edilməməlidir. Çünki bəzi hallarda o, tənqidi düşüncənin, özünə tənqidin və müstəqil qərar vermə bacarığının inkişafına təkan verə bilər. Etiqadsız insan hər şeyi sorğulayaraq, həqiqəti özü üçün aşkara çıxarmağa çalışır. Ancaq etiqadsızlığın həddindən artıq dərəcədə olması, pessimizm, apatiya və sosial izolyasiyaya gətirib çıxara bilər. Ona görə də bu anlayışa hərtərəfli və mürəkkəb yanaşmaq vacibdir.