Eyş (ərəbcədən) – Kef, zövq-səfa, ləzzətli və xoş həyat tərzi deməkdir. Sadəcə "ləzzət" sözündən daha çox məna ehtiva edir. "Eyş" sözü, fiziki rahatlıq və ləzzətdən kənara çıxaraq, ruhun da zövq aldığı, tam bir məmnuniyyət və xoşbəxtlik halını ifadə edir. Bu, yüksək standartlarda yaşamaq, özünü lüks və rahatlıq içində tapmaq, məmnunluq və zövq hisslərinin davamlı şəkildə yaşanması kimi başa düşülə bilər. Bəzən "eyş-işrət" ifadəsi ilə birlikdə işlənir ki, bu da həzzin və ləzzətin həddindən artıq şəkildə yaşanmasını, hətta həddini aşmasını bildirir.
Məsələn, göstərilən misal şeirdə ("Dövlətliləriz, məqsədimiz eyşü səfadır; Mehmanlarımız büsbütün ərbabi-qinadır") "eyşü səfa" ifadəsi, yüksək vəzifəli şəxslərin (dövlətlilər) həyatının məqsədinin zövq-səfa, rahatlıq və məmnuniyyət olduğunu vurğulayır. Burada "eyş" yalnız yemək-içməkdən ibarət olmayan, ümumi bir həyat tərzinin ifadəsidir. Bu tərzdə həyatın var-dövlət, nüfuz və imkanlar ilə əlaqəsi də aydın görünür. "Ərbab-ı qinad" ifadəsi isə ehtimal ki, bu zövq-səfa məclisinə dəvət olunan qonaqların yüksək sosial statusunu göstərir.
Beləliklə, "eyş" sözü sadəcə fiziki ləzzət deyil, ruhani məmnuniyyət və xoşbəxtlik hissini də özündə əks etdirən, zəngin və çoxmənalı bir söz olaraq qalır. O, həyat tərzini, məqsədi və statusu ifadə etməkdə işlədilə bilər.