Əmn (ər. əmn) sözü Azərbaycan dilində əsasən "əminlik", "əmanət" və "təhlükəsizlik" mənalarında işlənir. Klassik ədəbiyyatımızda daha geniş, metaforik mənalarda da rast gəlinir. Sadəcə “əminlik” demək kifayət etmir, çünki əmn daha dərin və çoxcəhətli bir anlayışı ifadə edir.
Birinci və ən əsas mənası, mütləq əminlik, tam təhlükəsizlik və sarsılmazlıq hissidir. Bu, fiziki təhlükəsizlikdən başqa, mənəvi rahatlığı, qorxunun və narahatlığın olmamasını da əhatə edir. İnsanın özünə, ətrafına, gələcəyə olan etibarı, iç dünyasının sakitliyi və sükunəti əmn hissinin tərkib hissələridir.
İkinci bir təfsiri, əmanət, qorunma anlayışıdır. Bir şeyin təhlükəsiz şəkildə qorunub saxlanması, ona qayğı göstərilməsi mənasını verir. Bu mənada əmn, qorunan bir şeyə, bir vəziyyətə də aid edilə bilər.
Füzuli misalında isə "məqami-əmn" ifadəsi, "təhlükəsiz, rahat və sükunətli yer, məkan" kimi izah edilə bilər. Meyxanənin, həmin dövrdə mövcud olan qarışıqlıq və narahatlıqlar içində, əmin-amanlıq və rahatlıq məkanı kimi təsvir edilməsi maraqlıdır. Bu, eyni zamanda, həmin mühitin, şairin öz duyğularına sığındığı bir sığınacaq olduğunu da göstərir. Beləliklə, əmn yalnız fiziki təhlükəsizliyi deyil, eyni zamanda ruhi sükunu, sakitliyi və rahatlığı da özündə birləşdirir.
Ümumi olaraq, "əmn" sözü təhlükəsizlik, əminlik, rahatlıq, sükunət və əmanət kimi müxtəlif mənaları birləşdirən, zəngin bir anlayışı ifadə edir və klassik ədəbiyyatımızda bu çoxcəhətliliyi ilə fərqlənir.