Fanus (yun. φανός - fanos) sözü əslində "fənər" mənasını verir və qədim yunan dilindən mənşəlidir. Lakin sadəcə "fənər" demək kifayət deyil. Çünki fanusun özünəməxsus bir estetikası və tarixi konteksti var. Müasir dövrdə fənər deyəndə elektriklə işləyən müxtəlif növ işıqlandırma vasitələrini düşünürük. Ancaq fanus, xüsusilə də köhnə mənbələrdə, daha çox şam və ya yağ lampası ilə işləyən, ümumiyyətlə şüşə və ya nazik bir materialla örtülmüş, əlinə götürülən və ya asma fənər kimi təsəvvür olunur. Bu, işığı daha yumşaq və səpələnmiş şəkildə yayaraq ətrafa romantik və gizəmli bir hava qatır.
Misalda verilən "Ər-arvad birbirinə qoşulub, fanus əllərində axşam getdilər qazının yanına" cümləsində fanusun yaratdığı atmosferi aydın görürük. Bu, sadəcə işıq mənbəyi deyil, həm də romantik bir gəzinti əsnasında sevgi və yaxınlığı simvolizə edən bir elementdir. Axşam qaranlığında, əllərindəki fanusun işığı ilə bir-birinə yaxınlaşan cütlük, sevgi və mehribanlığın işıq saçması kimi təsvir olunur. Fanusun yumşaq və isti işığı, ətraf mühitin qaranlığında daha da ön plana çıxaraq, mənzərəyə söhbət, sevgi və birlik hissi qatır.
Beləliklə, fanus sözü sadə bir "fənər"dən daha çox məna daşıyır. O, tarixi kontekstdə işıq mənbəyinin funksional əhəmiyyətinin yanında, ədəbiyyatda və incəsənətdə atmosfer, duyğu və simvolizmin ifadəsinə də xidmət edir. Onun yumşaq və isti işığı, ədəbi əsərlərdə romantiklik, gizəmlilik, ümid və ya hətta qorxu hisslərini daha təsirli şəkildə ifadə etməyə kömək edir.