Fələk (ər. فلک - falak) sözü Azərbaycan dilində əsasən "göy", "səma", "asman" mənalarında işlənir. Lakin bu sadə tərif, fələyin zəngin məna çalarlarını tam əks etdirmir. Fələk, sadəcə fiziki bir məkan olan göyü deyil, həm də metafiziki bir qüvvəni, kainatın quruluşunu, təbiətin qanunlarını və hətta taleyi, qisməti ifadə edə bilər.
Qədim türk mifologiyasında və şərq ədəbiyyatında fələk, çox vaxt dairəvi hərəkət, dövrə, təkrarlanan hadisələr ilə əlaqələndirilir. Səmanın ulduzlu çəngəli, kainatın sonsuz genişliyi kimi təsəvvür edilən fələk, eyni zamanda, insan həyatının, tarixin və əbədiyyətin dövriyyəsini simvolizə edir. "Fələk çəhrayı" deyimi, bu dövriyyənin, qaçılmazlığını, dəyişkənliyini və hətta acımasızlığını ifadə edir.
Misal olaraq, Məhəmməd Füzuli və Mirzə Şəfi Vaqif kimi şairlərin əsərlərində fələk, həm gözəllik, həm də əzab, həm ümid, həm də məyusluq mənbəyi kimi təsvir olunur. "Dün gecə fələkə çıxdı fəryadım" misrasında Vaqif, kədərini, fəryadını sonsuzluğa, kainatın genişliyinə ünvanlayır, bu səslənməyə layiq bir şahid axtarır.
Müasir Azərbaycan dilində isə fələk daha çox köhnəlmiş üslubda və poetik kontekstlərə aid olsa da, hətta gündəlik danışıqda da "göy", "səma" kimi sinonim olaraq işlədilə bilər. Ancaq bu zaman onun tarixi-mədəni yükü, metafiziki anlamı nəzərə alınmalıdır. Beləliklə, fələk sadəcə bir söz deyil, bir konsepsiya, bir dünyagörüşüdür.