Fısıldama: "Fısıldamaq" felindən törəmiş isimdir. Adi danışıq səsindən daha aşağı, zəif, nəzərə çarpmayan səslə danışma, gizli danışma, pıçıldama anlamına gəlir. Sözün kökü, həmçinin tənha, sakit bir mühitdə, eşidilməməsi üçün nəzərdə tutulan danışma hərəkətini də əhatə edir. Bu, həm yaxşı niyyətlə, məsələn, bir sirri bölüşmək və ya başqasının duyğularını incitməmək üçün, həm də pis niyyətlə, məsələn, qara niyyətləri gizlətmək üçün istifadə oluna bilər.
Fısıldamanın həmişə gizliliklə əlaqəsi olmasa da, onun əsas xüsusiyyəti səsin aşağı və zəif olmasıdır. Bu səs normal danışıqdan fərqli olaraq, məhdud sayda insana çatır və ya yalnız yaxın məsafədə olanlar tərəfindən eşidilir. Beləliklə, fısıldama həm məxfi söhbətləri, həm də incə, səssiz danışığı ifadə edə bilər. Məsələn, uşağın anasına fısıldayıb bir sirrini bölüşməsi ilə, qorxmuş bir şəxsin fısıldayaraq kömək istəməsi arasında əsaslı fərq var, lakin hər iki halda fısıldama hərəkəti öz əksini tapır.
Fısıldama həm də ədəbiyyatda geniş istifadə olunan bir ifadə vasitəsidir. Müəlliflər fısıldamağı qorxu, sirr, gizlilik, intizar, həyəcan kimi duyğuları ifadə etmək üçün istifadə edirlər. Fısıldama səsi, romanlarda və pyeslərdə əsərin atmosferini yaratmaq, oxucu və ya tamaşaçıya müəyyən bir əhval-ruhiyyə aşılamaq üçün xüsusi bir üsul kimi tətbiq edilir.
Qısacası, fısıldama yalnız bir danışma üsulu deyil, həm də müəyyən bir ünsiyyət kontekstində duyğuları, niyyətləri və atmosfiri ifadə edən mürəkkəb bir dil vasitəsidir.