Fışıldama: "Fışıldamaq" felindən törəmiş isimdir. Sözün əsas mənası, səssizcə, az eşidilən bir səslə danışmaq, pıçıldamaq deməkdir. Lakin bu sadə tərif, fışıldamanın incəliklərini, duyğu dərinliyini və kontekstə görə dəyişən mənalarını tam əhatə etmir.
Fışıldama, sırf səs səviyyəsi ilə deyil, həm də gizlilik, etibar, ehtiram və ya hətta qorxu kimi duyğularla sıx bağlıdır. Gizli bir sirri bölüşmək, sevgi dolu sözlər demək, qorxulu bir xəbəri çatdırmaq və ya sakit bir məkanda əhval-ruhiyyəni qorumaq üçün fışıldamadan istifadə edilə bilər. Sözün ifadə etdiyi məna, fışıldayanın intonasiyası, mimikası, bədən dili və ətraf mühit kimi amillərdən çox asılıdır.
Məsələn, bir ana uşağını yatmazdan əvvəl fışıldayaraq nağıl danışanda, bu fışıldama, səsin gücündən daha çox, məhəbbət, rahatlıq və təhlükəsizlik duyğusunu ifadə edir. Digər tərəfdən, qaranlıq bir küçədə fışıldayan səslər qorxu və narahatlıq hissi yarada bilər. Beləliklə, fışıldama yalnız səsin həcmi deyil, həm də kontekst və nitq aktının məqsədi ilə sıx bağlı olan kompleks bir ünsiyyət formasıdır.
Ədəbiyyatda fışıldama, gizlilik, sirr, təhlükə və ya həyəcan kimi temaları vurğulamaq üçün istifadə olunur. Fışıldama, səssiz bir dialoq, bir sırdaşlıq, ya da bir gizli razılaşmanın simvolu ola bilər. Sözün bu çoxcəhətliliyi onu həm gündəlik həyatda, həm də bədii əsərlərdə maraqlı və təsirli edir.