Folklorşünaslıq, folklorçuluq elminin sinonimi olaraq, xalq yaradıcılığının öyrənilməsi ilə məşğul olan elm sahəsini ifadə edir. Bu, sadəcə olaraq nağılları, əfsanələri və mahnıları toplamaqdan daha geniş bir konsepsiyadır. Folklorşünaslıq, xalq mədəniyyətinin bütün təzahürlərini – ədəbiyyatını, musiqisini, rəqsini, adət-ənənələrini, inanclarını və sənətkarlığını – sistemli şəkildə araşdırır, onların mənşəyini, inkişafını, strukturunu və funksiyasını təhlil edir. Bu elm sahəsi, tarixi, sosial, antropoloji və psixoloji yanaşmaları birləşdirərək, xalqın kollektiv yaddaşını, dəyər sistemini və dünya görüşünü anlamağa çalışır.
Romantizm dövrünün xalq mədəniyyətinə olan marağı folklorşünaslığın yaranmasında mühüm rol oynamışdır. Romantik düşüncə tərzi, xalqa və onun sənətinə olan həvəsinə görə, xalq yaradıcılığının tədqiqini zəruri hesab edirdi. Bu dövrdə, əvvəllər ikinci dərəcəli hesab edilən xalq yaradıcılığı, milli kimliyin və mənəviyyatın təməl daşı kimi qəbul edilməyə başladı. Beləliklə, folklorçular, xalqın mədəni irsini qorumaq və gələcək nəsillərə ötürmək məqsədilə, intensiv axtarış və toplama işlərinə başladılar. Bu işlər, xalq yaradıcılığının sistemli tədqiqi üçün əsas təməl qoydu və folklorşünaslığın müasir elmi sahə kimi formalaşmasına yol açdı.
Folklorşünaslığın əhəmiyyəti, yalnız keçmişin öyrənilməsi ilə məhdudlaşmır. O, həmçinin müasir cəmiyyətin dəyərlərini, inanclarını və sosial quruluşunu anlamaq üçün vacib bir vasitədir. Xalq yaradıcılığı vasitəsilə, bir xalqın tarixi təcrübəsini, sosial münasibətlərini və dünya görüşünü daha dərindən anlamaq mümkündür. Bu səbəbdən də folklorşünaslıq, həm humanitar elmlərin, həm də sosial elmlərin ayrılmaz bir hissəsi olaraq qalmaqdadır və gələcəkdə də əhəmiyyətini qoruyacaqdır.