İstiarə (ər. استعارة - isti'āra) ədəbiyyatda, xüsusilə poetik dillə ifadədə çox geniş istifadə olunan bir bədii vasitədir. Bir sözün və ya ifadənin əsl mənasından kənara çıxaraq, bənzərlik, müqayisə və ya təşbeh əsasında məcazi mənada işlənməsinə istiarə deyilir. Bu, həm də müəyyən bir obrazı və ya anlayışı daha canlı, təsirli və yaddaqalan etmək üçün ədəbi əsərlərdə ustalıqla tətbiq olunan bir üsuldur.
İstiarənin əsas fərqləndirici xüsusiyyəti, təşbehə bənzəsə də, müqayisəedici hissənin (kimi, məsələn kimi) açılıb-səpələnmiş və ya ümumiyyətlə yox olmasıdır. Təşbehdə "A B kimidir" deyilsə, istiarədə isə sadəcə "A B-dir" deyilir. Bu "B" əsl mənası deyil, məcazi mənası ilə işlənir. Beləliklə, istiarə daha sıx və qısa ifadə vasitəsidir.
Məsələn, "Səhər küləyi üzümə dəydi" cümləsində "külək" sözü əsl mənasında deyil, həmin küləyin sərinliyini ifadə etmək üçün məcazi mənada işlənir. Yəni, külək həqiqətən də üzə dəyməyib, ancaq istiarə vasitəsilə bu hiss oxucuya daha təsirli çatdırılır. Digər bir misal olaraq, "Onun gözləri iki ulduz idi" ifadəsini göstərmək olar. Burada gözlər həqiqətən ulduz deyil, ancaq onların parlaqlığını və gözəlliyini ifadə etmək üçün istiarədən istifadə olunub.
İstiarənin ədəbi əsərlərdəki rolu çox böyükdür. O, əsərin obrazlılığını artırır, oxucunun təxəyyülünü canlandırır və əsərin daha emosional və yaddaqalan olmasına kömək edir. Müxtəlif ədəbi üslub və janrlarda geniş tətbiq olunan istiarə, ədiblərin fikirlərini daha təsirli şəkildə çatdırmaq üçün əvəzsiz bir vasitədir. Ona görə də, ədəbiyyatın incəliklərini başa düşmək üçün istiarənin mahiyyətini dərk etmək çox vacibdir.