Qəribçilik: Yurdunu, doğma kəndini, yaxınlarını, tanış mühitini itirməyin, onlardan uzaqda olmağın yaratdığı dərin kədər və həsrət hissidir. Bu, sadəcə coğrafi məsafədən irəli gələn bir məsafəsizlik deyil, daha dərin, ruhani bir bağlılığın qırılmasının ağrısıdır. Qəribçilik hissi, özünü tək və köməksiz hiss etmə, mənsubiyyət hissinin zəifləməsi, nostalji və həsrətlə müşayiət olunur. Vətən həsrəti, doğmaların əziz xatirələrinə qərq olma, keçmişin ideallaşdırılması da bu hissin ayrılmaz tərkib hissəsidir.
“Qəribçiliyini çəkmək” ifadəsi isə bu duyğuların dərinliyini, intensivliyini vurğulayır. Bu, sadəcə “darıxmaq”dan daha çox şeydir; daha dərin, daha sarsıdıcı, daha fiziki bir hissdir. Sanki qərib qəlbi ağırlıqdan əzilib, ruhu sıxıntıyla dolur, varlığı qəribçiliyin pəncəsində əzilir. Bu ifadə, insanın daxili dünyasının dərinliklərindəki boşluğun və kədərin əksidir.
Səttarxan Əli dayını düşünür, onun və başqa dostlarının qəribçiliyini çəkirdi – bu cümlədə Səttarxanın yaşadığı hisslərin şiddəti, onun dostlarına olan bağlılığının dərinliyi aydın şəkildə görünür. Onun kədəri yalnız özünün deyil, dostlarının da qəribçiliyini hiss etməsindən qaynaqlanır; bu, birlik, dostluq və mənsubiyyət hissinin qırılmasının dərin bir ifadəsidir. Səttarxanın qəlbindəki həsrət, yalnız öz yurduna deyil, dostlarının da yurduna, onlarla birlikdə keçirdiyi anlara, yaxınlığa olan həsrətin də bir göstəricisidir.