Qışqırıqçı sifəti, daima yüksək səslə danışan, bağıran, küy-kələk salan, çığırığı ilə ətrafı narahat edən şəxs üçün işlədilir. Bu, sadəcə səs həcminin yüksək olması deyil, həm də səs tonunun aqressiv, əsəbi və ya nəzarətdən kənarda olma xüsusiyyətini əks etdirir. Qışqırıqçı insanın danışma tərzi ətrafdakılar tərəfindən əsəbiyyət, narahatlıq və ya hətta qorxu hisslərinə səbəb ola bilər.
Qışqırıqçı olma səbəbləri müxtəlif ola bilər. Bəzi hallarda, bu, uşaqlıqda düzgün tərbiyə almama, emosional tənzimləmə bacarıqlarının zəif olması, diqqət çəkmək istəyi, əsəbilik və ya stressin nəticəsi ola bilər. Digər hallarda isə, bu, müəyyən psixi xəstəliklərin, məsələn, diqqət çatışmazlığı hiperaktivlik pozuntusunun (ADHD) və ya digər nevroloji pozuntuların əlaməti ola bilər. Həmçinin, eşitmə problemləri olan şəxslər də istər-istəməz daha yüksək səslə danışa bilərlər, lakin onları qışqırıqçı adlandırmaq düzgün olmaz.
Qışqırıqçı uşaqlar xüsusilə valideynlər üçün çətinlik yaradır. Onlarla ünsiyyət qurmaq, davranışlarını düzəltmək və ətraf mühitinə uyğunlaşmalarını təmin etmək üçün mütəxəssis köməyinə ehtiyac ola bilər. Müalicə üsulları, uşağın yaşından, səbəbdən və digər fərdi xüsusiyyətlərindən asılı olaraq dəyişir. Sözsüz ki, "qışqırıqçı" sözünün istilah kimi istifadəsi, daha çox uşaqların davranışlarının təsvirində rast gəlinir və pejorativ (tənqidi) konnotasiya daşıyır.
Ümumiyyətlə, "qışqırıqçı" sözü konkret bir fərdin xarakterini və davranışını qısa və dəqiq şəkildə ifadə edən, lakin eyni zamanda dərin psixoloji və sosial aspektləri özündə ehtiva edən bir sözdür. Bu sözün istifadəsi zamanı ehtiyatlı olmaq və kontekstin düzgün qiymətləndirilməsi vacibdir.