“Püf” sözü Azərbaycan dilində təkrarlanan (təql.) bir səs təqlidi olub, istilikdən, yorğunluqdan və ya ürək sıxıntısından bezmiş bir insanın dodaqlarını aralayaraq ağzından havanı qısa və zəif bir şəkildə buraxarkən çıxardığı səsi ifadə edir. Bu, sadəcə bir səs deyil, həm də fiziki və emosional vəziyyətin ifadəsidir. Sözün mənşəyi onomatopoetikdir, yəni səsin özü ilə bağlıdır; səsin təbiətinin təqlididir.
“Püf”ün mənası kontekstdən asılı olaraq müxtəlif nüanslar əldə edə bilər. Məsələn, “İstidən püf oldu” cümləsində yorğunluq və bezginliyin ifadəsi ön plana çıxır. “Püf deyib əlini silkələdi” cümləsində isə bezginliklə yanaşı, bir işdən vazkeçmə, əhəmiyyət verməmə və ya laqeydlik də ifadə oluna bilər. Həmçinin, “Püf! Bunu da bacarmadım!” ifadəsində narazılıq, məyusluq hissləri də öz əksini tapır.
Sözün sinonimləri olaraq “of”, “uh”, “vuh” kimi sözlərdən istifadə oluna bilər, lakin hər birinin özünəməxsus intonasiya və məna çalarları mövcuddur. “Püf” daha zəif, daha az şiddətli bir tənəffüs səsini ifadə edir. “Of” daha şiddətli, “uh” isə daha dərin bir bezginliyi ifadə edə bilər. “Vuh” isə bəzən təəccüb və ya qorxu hisslərini də ifadə edə bilər.
Nəticə etibarilə, “püf” sözü sadəcə bir səs təqlidi olmasa da, kontekstdən asılı olaraq yorğunluq, bezginlik, narazılıq, məyusluq, laqeydlik kimi müxtəlif hissləri və vəziyyətləri incə şəkildə ifadə edən çox yönlü bir leksik vahiddir. Onun istifadəsi dilin ifadə imkanlarını zənginləşdirir.