Söhbətcillik sözü Azərbaycan dilində geniş yayılmış bir söz olub, söhbət etməyi sevən, ünsiyyətcil insanın xarakter xüsusiyyətini ifadə edir. Lüğətlərdə sadəcə "söhbətcil adamın xasiyyəti, söhbət etməyi sevmə" kimi tərif edilməsinə baxmayaraq, mənası daha çox qatlı və nüanslıdır.
Etimalogiyasına nəzər salsaq, "söhbət" kökü ilə "çilik" şəkilçisinin birləşməsindən əmələ gəldiyini görərik. "Söhbət" öz növbəsində, Fars dilindən gəlmiş bir söz olub, "danışıq, söz, münaqişə" kimi mənaları da ehtiva edir. "Çilik" isə isimləri sifətə çevirən, "kimliyini, xüsusiyyətini" bildirən bir şəkilçidir. Beləliklə, söhbətcillik, bir insanın söhbət etməyə olan meylini, danışıq qabiliyyətini, insanlarla ünsiyyətdə olmaq istəyini və bu ünsiyyətdən aldığı həzzi ifadə edən bir anlayışdır.
Söhbətcilliyin dərəcəsi fərqli ola bilər. Bəzi insanlar çox söhbətcil, hətta danışıqları çox uzun çəkən və ətrafındakıları bezdirən ola bilərlər. Digərləri isə orta dərəcədə söhbətcil olub, yalnız lazım olduqda danışırlar. Həmçinin, söhbətcillik müəyyən bir kontekstdə müsbət, başqa bir kontekstdə isə mənfi hal kimi dəyərləndirilə bilər. Məsələn, bir dost meclisində söhbətcillik xoş bir xüsusiyyət sayılırsa, ciddi bir toplantıda həddindən artıq söhbətcillik uyğunsuz və ədəbsiz hesab oluna bilər.
Cümlədə istifadəsi:
- Onun ən böyük üstünlüklərindən biri də yüksək söhbətcilliyi idi.
- Həddindən artıq söhbətcilliyi səbəbindən iş yoldaşları ilə tez-tez mübahisələr edirdi.
- Söhbətcilliyi həm iş həyatında, həm də şəxsi həyatında ona çox kömək edirdi.
- Uşağın söhbətcilliyi valideynlərini sevindirirdi.
Beləliklə, "söhbətcillik" sadəcə söhbət etməyi sevmək deyil, daha geniş bir məna daşıyır və kontekstdən asılı olaraq müxtəlif şəkildə dəyərləndirilə bilər. Bu anlayış insanın ünsiyyət qurma bacarığı, sosial bacarıqları, hətta özünü ifadə etmə üsulunun da bir göstəricisi kimi qəbul edilə bilər.